Strona:X de Montépin Marta.djvu/110

wiedziała Aurelja. Uczyniliśmy wszystko, co zależało od nas, ażeby ją zdecydować do przyjęcia naszej pomocy, pensji, któraby jej pozwoliła żyć spokojnie i wychowywać wnuczkę. I odmówiła.
 — Nie możecie jej zmusić do przyjęcia dobrodziejstwa pomimo jej woli, podchwycił Robert.
 — Zapewne, lecz pomimo to naszym obowiązkiem jest starać się o uczynienie jej życia mniej przykrego, mniej bolesnego.
 — W jaki sposób, skoro odmawia waszej pomocy?
 — Starać się o przywrócenie jej wzroku.
 Robert z trudnością wielką pokrył słabość, ogarniającą go raptownie.
 Teraz wtrącił się Filip de Nayle.
 — A gdyby usiłowanie powiodło się, rzekł, ja pierwszy prosiłbym o przywrócenie jej miejsca, które miała w fabryce przed nocą zbrodni.
 — Ale wyleczenie jest niemożliwe, odparł Robert.
 Pan Daniel Savanne powiedział nam, jaka jest pod tym względem opinia doktora Sermet. Któżby się więc ośmielił na próbę, z góry skazaną na niepowodzenie?
 — Mój przyjaciel Henryk, odpowiedział Filip.
 — Pan, panie Savanne? spytał Robert, zwracając się do młodzieńca.
 — Tak, panie, lecz dopiero wtedy, gdy nabiorę zupełnego przeświadczenia, że operacja nie zagrozi żadnem niebezpieczeństwem życiu tej biednej kobiety...
 — A gdyby pańskie przeświadczenie oparte zostało na pomyłce, zawsze możliwej? podchwycił żywo bratobójca, jaki żal i wyrzut sumienia miałby pan wów-