Strona:X de Montépin Marta.djvu/113

zanadto świeża jest śmierć jego brata.
 — Ale my moglibyśmy potańczyć, zauważył Vide-Gousset, który przypadkiem nie był jeszcze pijany.
 Na myśl o tańcu, serca żywiej zabiły.
 — Potańczmy, odezwało się kilka głosów.
 — Bez muzyki! zawołał stary Szymon.
 — Będzie muzyka, jeśli zechcecie, podchwycił Vide Gousset. Pani Weronika i Marta niech tylko zagrają na katarynce, a zaraz będziemy mieli kontredanse, walce, polki, czego dusza zapragnie!
 Kobiety otoczyły niewidomą, prosiły ją, błagały.
 — Babcia jest bardzo zmęczona, odpowiedziała Marta. Potrzebuje odpoczynku i snu, ażebyśmy mogły jutro zrana wcześnie wyruszyć na wędrówkę.
 — A! gdyby tu był Magloire! zawołała Marja.
 Na te słowa żalu, wyrażone tak naiwnie i gorąco, odpowiedział głos dźwięczny i wesoły:
 — Potrzeba Magloira! To jest Magloire!
 I mańkut, torując sobie przejście wśród gromadek, stanął na środku wielkiej sali.
 Okrzyk pełen zapału, przywitał jego przybycie.
 Marta, krzyknąwszy z radości, rzuciła się ku niemu, a Weronika wyciągnęła ręce. Magloire najpierw ku niej pobiegł.
 — Jestem, jestem, babciu! rzekł, tuląc ją do serca z uniesieniem, i jestem szczęśliwy z dobremi nowinami. Mama moja miewa się jaknajlepiej, a nawet już całkiem silna, a ja wracam, ażeby was już nie opuścić. Ucałuj mnie i ty, dzieweczko, i ty także, Marjo.
 I jedyną ręką obejmował wszystkie wymienione i