Strona:X de Montépin Marta.djvu/123

 Restauratorka przyniosła ma żądany koniak, podczas gdy służąca stawiała nakrycie dla pani Sollier i dziecka, które potem usługiwać zaczęło babce.
 Amerykanin przyglądał się Marcie z zachwytem. Połknął łyk alkoholu, postawionego przed nim; i nie mógł się powstrzymać od strasznego skrzywienia, potem zwracając się do Marty, rzekł z podwójnem brzmieniem gardłowym i akcentem angielskim:
 — Jakto, moja panienko, mieszkacie w Saint-Ouen?
 — Tak, panie.
 — I przychodzicie tutaj, ażeby zarabiać graniem.
 Teraz odpowiedziała Weronika:
 — Trzeba, mój panie. Wszędzie postępują z nami bardzo szlachetnie, ale nie możemy zawsze nadużywać dobroci tych samych ludzi. Tutaj jednak nie przybywamy wprost z Saint-Ouen. Kiedy zapuścimy się tak daleko, nocujemy w drodze tu i owdzie.
 — Ale tak dalekich wędrówek nie odbywa pani często?
 — Raz na tydzień.
 — Ale nie idziecie pieszo z Saint-Ouen.
 — O! nie, panie, odpowiedziała Marta. Babcia byłaby zanadto zmęczona a może i ja. Wsiadamy na kolej, katarynkę wstawiamy do brankardu, i wysiadamy w tych stronach, gdzie chcemy dać się słyszeć.
 — Dziś mamy sobotę, podchwycił O’Brien, więc za tydzień tu znowu będziecie?
 — Niezawodnie, rzekła niewidoma, chyba że coś nieprzewidzianego nam przeszkodzi, dodała.
 — A kiedy przepędzacie panie noc w Parc Saint--