Strona:X de Montépin Marta.djvu/131

 — Co pan mówi? wyjąkał Wiewiórka.
 — Powiadam, że kapitan Savanne umarł przed kilku tygodniami.
 — Umarł! powtórzył Wiewiórka ze zdziwieniem.
 — Jak również pan Ryszard Verniere
 — Pan Ryszard Verniere również?
 — Blizko trzy miesiące temu.
 — Więc któż pan jest?
 — Ja jestem jego brat, Robert Verniere. Musiałeś pan rzeczywiście długo pozostawać bez przytomności, skoro nie wiesz nic o katastrofie, jaka nas pogrążyła w bolesnym smutku. Ryszard Verniere umarł, zamordowany 1. stycznia, unosząc do grobu tajemnicę. Marta Sollier znajduje się rzeczywiście przy babce, która już nie jest odźwierną, gdyż oślepła skutkiem rany, otrzymanej w obronie mego brata. Widzisz więc pan, jak pańskie wiadomości przychodzą zapóźno...
 Nestor Wiewiórka wydawał się zgnębionym.
 — Więc wynagrodzenie, które mi się należało, wyjąkał, na które liczyłem, po które przyszedłem.
 — Nie mam obowiązku wypłacić, gdyż nie wiem, jaki pan miał układ z panem Gabrjelem Savanne.
 — Ależ ja jestem biedny, bardzo biedny...
 Robert mu przerwał:
 — Ileż, podług pana, miałbyś pan otrzymać za przyniesienie wiadomości osobom interesowanym?
 — Dziesięć tysięcy franków.
 — Czyś pan co dostał już na rachunek?
 — Pięć tysięcy franków, tytułem prowizji.
 — I nie uważasz pan tego za dostateczne?