Strona:X de Montépin Marta.djvu/14

przeniknioną, bardziej nawet, niż noc najczarniejsza. Nie pojmując jeszcze swego nieszczęścia, sądziła że ostatni jeszcze bandaż zasłania jej oczy.
 — Zdejmcie mi ten bandaż, proszę, wyrzekła, chciałabym już wydostać się z ciemności.
 Nikt nie odpowiedział.
 Ręce podniosła ku twarzy i palce, rozpalone gorączką, dotknęły oczu.
 Ciemność panowała ciągle.
 — Czy to noc? zapytała.
 To samo milczenie.
 — Ależ ja nic nie widzę! nic! zawołała.
 Doktor ujął ją za ręce.
 — Odwagi! biedna kobieto! wyszeptał głosem wzruszonym, odwagi!.. Potrzeba ci jej bardzo.
 Te słowa, a raczej sposób, w jaki były wyrzeczone, rozświetliły nagle umysł Weroniki. Zrozumiała. Jęk głuchy wydarł się z jej piersi, poczem wyjąkała z rozpaczą:
 — Ślepa! jestem ślepa!.. O mój Boże!
 Ażeby ją trocha pocieszyć, doktor Sermet rzekł:
 — Jakkolwiek jest wielkie to nieszczęście, powinnaś się pani uważać za szczęśliwą!
 — Szczęśliwą!.. powtórzyła.
 — Tak, ponieważ życie pani uratowane, wbrew wszelkim przewidywaniom. Kiedy panią przyniesiono tutaj, uważałem stan pani, jako zupełnie rozpaczliwy! Wszystko, co tylko mogłem, uczyniłem, i powiodło mi się Szczycę się tem, gdyż zadanie było bardzo trudne. Nie będziesz już widziała swej wnuczki ukochanej, to prawda, i pojmuję gorycz tego żalu, ale słyszeć będziesz jej głos, a