Strona:X de Montépin Marta.djvu/144

Gdy mu oznajmiono wizytę sędziego śledczego wraz z bratankiem, poszedł na ich spotkanie z wyciągniętemi rękami. Na widok szerokiej krepy na ich kapeluszach, zadrżał.
 — Po kim jesteście w żałobie, moi przyjaciele, zapytał żywo.
 — Mój brat umarł, odpowiedział Daniel, a oczy jego napełniły się łzami.
 — Umarł. Kapitan Savanne umarł! zawołał notarjusz zdumiony, a ja go widziałem tak pełnego życia przed trzema miesiącami niespełna! Gdzież i jak wydarzyło się to wielkie nieszczęście?
 — Brat mój padł ofiarą tyfusu, na falach morza, przed miesiącem. Zwiastowała to nam depesza, ale dziś dopiero otrzymaliśmy kopię aktu zejścia.
 — I przychodzicie, zapytać mnie, o stanie majątku, który złożył na moje ręce mój klient nieodżałowany?
 — Tak.
 — Służę panom. Siadajcie, proszę.
 I rejent wskazał krzesełka, stojące przy biurku.
 — Czy brat powierzył panu jaki testament? zagadnął Daniel.
 — Nie, i byłbym bardzo zdziwiony, gdyby testament napisał. Po co? Syn jest jedynym spadkobiercą.
 — Niewiadomo panu, czy Gabrjel gdzieindziej pozostawił kapitały?
 — Byłem jedynym depozytarjuszem wszystkiego, co posiadał, i z czystem sumieniem powiedzieć mogę, że podczas jego długiej nieobecności, jak najlepiej prowadziłem jego interesy. Zresztą podziękował mi za to, gdy