Strona:X de Montépin Marta.djvu/155

 — Czy ci to powiedział?
 — O! nie cóż znowu! Nie pozwoliłabym na to, ale dał mi to do poznania, jak i ciotka.
 — Więc pani Verniere wie?
 — Wie, że Filip mnie kocha i przed kilku dniami, krótkiemi słówkami dała mi do zrozumienia, iż byłaby szczęśliwą, widząc mnie żoną jej syna.
 — Cóżeś ty na to odpowiedziała?
 — Nic. Udałam, że nie rozumiem.
 — Trzeba było odrazu skończyć, mówiąc prawdę.
 — Jaką prawdę?
 — Że ty kochasz Henryka, że jesteś jego narzeczoną.
 — Nie mogłam tego uczynić, gdyż jej wynurzenia nie były dość otwarte. A zresztą, obawiałam się ją zranić, tyle jej mam do zawdzięczenia! Pomyśl, co uczyniła dla mnie. Byłam zrujnowaną! Biorąc mnie za wspólniczkę z mężem i synem, czyż nie zapewniła mi majątku w przyszłości? Nie miałabym śmiałości wręcz wyznać, że kocham Henryka. Byłoby to złamać jej serce, bo ona ubóstwia swego syna, który jest zresztą dobrym i miłym chłopcem i dla którego byłabym z najzupełniejszem uznaniem, gdyby się nie był tak nie w porę zakochał we mnie.
 — Więc gotowaś mu odmówić swej ręki?
 — Raczej umrzeć wołałabym, niż się zgodzić.
 — Więc gdy pani Verniere zada ci pytanie stanowcze, co odpowiesz?
 — Sama myśl o tem mnie przestrasza.
 — Pewna jesteś, że kochasz Henryka?
 — Z całego sercra i z całej duszy.