Strona:X de Montépin Marta.djvu/160

 Dorożka była odkryta i koń biegł szybko. Na wysokości Łuku Tryumfalnego, minęła się z karetką zaprzężoną w dwa konie. Robert zamyślony nie zauważył człowieka, którego twarz dawała się widzieć przez otwarte okno karetki i który dawał mu znaki ręką.
 Dorożka toczyła się dalej. Karetka zatrzymała się raptownie i zawróciła, podążając za dorożką Roberta Verniere.
 Ta zatrzymała się wreszcie na rogu ulicy Ojców Świętych. Robert zapłacił dorożkarzowi i pieszo zapuścił się w ulicę.
 Człowiek, który go śledził, również wysiadł i śpieszył się, jakby go chciał dogonić. Zobaczył potem, że skręcił w ulicę Verneuil i zadzwonił do drzwi pałacyku, noszącego numer 4, poczem znikł po za bramą. Siedzący zatrzymał się i zmarszczył brwi z miną niezadowoloną, ale wypogodził twarz prędko.
 — Zaczepię go, gdy ztamtąd wyjdzie, wyszeptał, i zaczął go wyczekiwać, na rogu ulicy Ojców Świętych.
 Drzwi Robertowi otworzył służący, zapytując po niemiecku:
 — Czego pan chce?
 — Widzieć się z baronem Schwartz, odpowiedział bratobójca w tymże samym języku.
 — Czy ma pan list dla wejścia?
 — Mam.
 — Proszę o ten list.
 — Oto jest.
 Lokaj spojrzał na adres i rzekł.
 — A! bardzo dobrze, otrzymałem rozkazy. Pan ba-