Strona:X de Montépin Marta.djvu/161

ron czeka na pana.
 — Czeka na mnie, pomyślał Robert, więc był tak pewny, że przyjdę.
 — Zechce pan ze mną pójść, rzekł służący.
 Jakkolwiek panował nad sobą zupełnie i zebrał się już wprzód na odwagę, mąż Aurelii nie mógł się ochronić od przejmującego niepokoju.
 Robert przestąpił próg gabinetu barona Wilhelma Schwartz. Ten siedział przy biurku, paląc wiecznie grube cygaro i lewą ręką głaszcząc piękną brodę jasną. Nie wstał nawet przy wejściu Roberta, a wyraz twarzy jego nie miał w sobie nic ujmującego.
 — Spodziewałem się pana wcześniej, panie Verniere, rzekł doń tonem suchym.
 — Dlaczego wcześniej? zapytał nowoprzybyły z wyraźnym spokojem.
 — Bo przypuszczałem, żeś pan dość sprytny, aby dobrze zrozumieć słowa mego listu, odpowiedział.
 Robert odparł:
 — Sprytu, jaki przypuszczał pan we mnie, może mi brak, ale wyznaję, że listu pańskiego nie rozumiem dotąd.
 Prusak rzucił na Roberta szczególne spojrzenie.
 — A jednak przyszedł pan! zawołał.
 — Przez ciekawość. Ażeby szukać rozwiązania zagadki i wreszcie przez wzgląd na pana, przedstawiającego naród, który mi niegdyś okazał życzliwość.
 Schwartz ukłonił mu się ręką.
 — Szczęśliwy jestem, że słyszę od pana taką mowę, rzekł tonem, wyraźnie złagodzonym, dowodzi to, że pan