Strona:X de Montépin Marta.djvu/172

bezkarność, jaką mu przyrzekano, czy nie kryją w sobie jakiej zasadzki. Gdy milczał, baron Schwartz powtórzył:
 — No czy się zgadzamy?
 — Trzeba mi czasu do namysłu, odpowiedział Robert głosem głuchym.
 — Czy to ukryta odmowa?
 — Nie. Ja nie odmawiam, lecz chcę się namyślić.
 — Przecież zrozumiałeś mnie pan dobrze? Więc dlaczego się pan wahasz?
 — Bo zastanowienie jest konieczne. Nie można brać tak lekko postanowienia tak ważnego.
 — Niech i tak będzie. A list cyfrowany?
 — Nie zrobię z niego użytku, powinieneś pan to zrozumieć, tylko w razie napaści z pańskiej strony. Możesz więc pan być spokojny, jak ja nim jestem.
 — Byłeś pan u O’Briena w przeddzień jego zniknięcia?
 — Być może, ale dopiero od pana dowiedziałem się o jego zniknięciu.
 — Przyznaj pan, że to on ci oddał list, z którego broń masz przeciw nam.
 — Nie zaprzeczam tego bezwzględnie, a zresztą z listu tego ja nie czynię broni, tylko tarczę.
 — Więc utrzymujesz pan, że nie wiesz, gdzie się znajduje amerykanin?
 — Tak, utrzymuję, bo to prawda.
 — Powiedz pan raczej, że mi nie ufasz.
 — Gdyby tak było, przyznaj pan, że początek rozmowy z panem, dawałby mi do tego prawo. Robert wstał, postanawiając nie przedłużać rozmowy. Proszę pana o miesiąc do namysłu, wyrzekł dalej, czy dasz