Strona:X de Montépin Marta.djvu/177

 — Czy po ukończeniu rachunków, opuściłeś pan fabrykę? zapytał urzędnik.
 — Tak, panie. Około kwadrans na ósmą.
 — Czy się pan nie dowiedział, że po pańskiem odejściu przyszedł ktoś i złożył u pana Verniere sumę poważną?
 Prieur potrząsł głową.
 — Nie, panie, rzekł, i to mi się wydaje bardzo nieprawdopodobnem.
 — Dlaczego?
 — Nazajutrz, w niedzielę 31. grudnia, jadłem śniadanie z panem Ryszardem Verniere, w towarzystwie Klaudjusza Grivot. Pewny jestem, że gdyby jaki depozyt oddany został, pryncypał byłby mi o tem powiedział, polecając mi zapisać go w rachunkach firmy.
 — A czy właściwie mógł o tem nie mówić?
 — Tak, jeżeli suma, która mu została powierzoną, miała pozostawać po za wszelkiemi obrotami firmy.
 — To dobrze, dziękuję panu, panie Prieur i nie zatrzymuję pana dłużej. Możesz pan wrócić do siebie.
 Kasjer się oddalił i woźny wprowadził Magdalenę, dawną służącą Ryszarda. Daniel Savanne miał jej zadać tylko jedno pytanie, mianowicie:
 — Czy wieczorem 30. grudnia widziała u swego, pana jakiego oficera marynarki?
 Odpowiedziała twierdząco: oficer ten jadł obiad z Ryszardem Verniere.
 Zaraz też po odprawieniu Magdaleny, zostały wprowadzona niewidoma i mała Marta. Sędzia polecił swemu sekretarzowi, ażeby się oddalił chwilowo.