Strona:X de Montépin Marta.djvu/215

na myśli i pozwala to odgadywać w swych słowach. Ona sobie wbiła w głowę to małżeństwo i wszystko uczyni, ażeby dopiąć swego zamiaru.
 Henryk z brwiami zmarszczonemi zamyślił się w ciągu kilku sekund, potem podchwycił:
 — Ależ takie małżeństwo byłoby niedorzecznością. Toż to dwoje dzieci!..
 — Ja cię uprzedzam, podchwyciła Matylda. Teraz, skoro cię ostrzegłam, rzecz twoja czuwać.
 — Alina jest moją narzeczoną. Ma słowo moje, a ja jej. Wie, że może mi zaufać, a zaufanie moje dla niej jest bez granic.
 — Masz słuszność, lecz Alina jest słabszą, aniżeli sądzisz!
 Te ostatnie wyrazy zaniepokoiły nieco syna Gabrjela Savanne.
 — Nawet gdyby Alina była słabą, wyszeptał, nie złamałaby słowa, zresztą ona mnie kocha.
 — Tak, ale przewiduje ona, że lada dzień pani Verniere i Filip otwarcie pomówią z nią i boi się...
 — Czego?
 — Boi się zranić i o rozpacz przyprawić tych, dla których czuje przecież głęboką życzliwość i bezgraniczną wdzięczność, i kto wie czy nie będzie zbyt słabą, ażeby powiedzieć stanowczo: Nie.
 — A! wyrzekł Henryk z rozdrażnieniem, małżeństwo moje z Aliną musi czemprędzej nastąpić.
 — Nie śpiesz się. Tymczasem niema jeszcze niebezpieczeństwa palącego.
 — Mam nadzieję, ale nie chcę, ażeby Filip de Nayle