Strona:X de Montépin Marta.djvu/224

 — Czy Weronika zechce się poddać operacji.
 — Jeżeli tylko zaręczysz pan jej, że nie ryzykuje życia.
 — Przygotowanie do operacji potrwa dość długo.
 — Cóż to szkodzi?
 — Potrzeba będzie, ażeby ze trzy tygodnie przepędziła w szpitalu, a jestem pewny, że nawet dla odzyskania wzroku, nie zgodziłaby się rozstać na tak długo z Martą, swoją wnuczką.
 — Dziecko zabierzemy z sobą, odrzekła pani Verniere.
 — Ona się nie zgodzi.
 — Więc co robić? wtrąciła Alina.
 — Zdaje mi się, że istnieje bardzo prosty sposób dla usunięcia trudności, zauważył Robert.
 — Jakiż to sposób? zapytał Henryk.
 — Za zezwoleniem pańskiego stryja, który chętnie się na to zgodzi, mógłby pan poddać tu nawet panią Sollier leczeniu przygotowawczemu.
 — Tutaj?
 — Tak. W ten sposób znajdowałaby się ona bezustannie pod pańskiem okiem, a miałaby przy sobie oprócz wnuczki, trzy dozorczynie, któreby ją pielęgnowały biegle i troskliwie.
 — Jeżeli to może w płynąć skutecznie na zezwolenie Weroniki, zgadzam się z całego serca, rzekł Daniel Sawannę.
 — Zrobić operację w tej willi? wyszeptał młodzieniec. Ależ gdzie moglibyśmy pomieścić niewidomą i jej wnuczkę? Potrzeba mi byłoby cienia, bardzo dużo cienia, okien jak najmniej słonecznych i okiennic, mogą-