Strona:X de Montépin Marta.djvu/225

cych dać zupełne ciemności.
 — Ależ, zawołał Robert, a ten pałacyk nad brzegiem Marny, przecież on zdaje się odpowiadać wszystkim warunkom, postawionym przez pana.
 — Pałacyk! zawołał Henryk, ależ tak, tak! pan Verniere na słuszność.
 — Tak, to prawda! poparł Daniel Savanne. I teraz trzeba ci się zabrać do dzieła, mój kuzynku.
 — Dobrze, ale wprzód muszę się poradzić jeszcze naczelnego lekarza w mej klinice.
 Rozmawiano o tem dość długo. Potem Daniel wstał, ażeby napisać list do swego przyjaciela, okulisty naczelnego w szpitalu.
 Matylda i Alina poszły do swego pokoju, chcąc się podzielić wrażeniami o zachowywaniu się Filipa.
 Ten udał się wraz z Henrykiem do sali bilardowej, dla zagrania partji.
 Robert pozostał sam z żoną.
 — Czy chcesz się ze mną przejść po parku? odezwał się.
 — Masz ze mną do pomówienia?
 — Tak. O Filipie...
 — Spodziewam się, iż nie daje ci powodu do użalenia, podchwyciła Aurelia niespokojna.
 — O! cóż znowu! mam w nim doskonałego pomocnika, pełnego talentu, wiedzy i pracowitości.
 Aurelia promieniała, tak mile połechtana w dumie macierzyńskiej.
 Robert ciągnął dalej:
 — Ja chcę pomówić z tobą o jego przyszłości.