Strona:X de Montépin Marta.djvu/237

 Sposób na to znalazła wreszcie.
 Alina wyjęła z kieszeni chustkę do nosa, a jednocześnie wypadła jej z kieszeni mała ćwiartka papieru, zadrukowana. Była to „przepowiednia szczęścia“ jedna z tych, które Marta sprzedawała po wsiach, a którą przed kilku dniami ofiarowała Alinie.
 Filip schylił się, ażeby podnieść papier, i oddał go dziewczęciu, ale przeczytał tytuł: „Przepowiednia szczęścia“.
 — Czyż pani wierzy w takie rzeczy? zapytał z uśmiechem.
 Alina nic nie odpowiedziała na zapytanie Filipa.
 — Jakżeby nie wierzyła, rzekła żywo Matylda, przecież ten papierek właśnie mówi prawdę.
 — Prawdę? powtórzył Filip, ciągle uśmiechnięty, jaką prawdę?
 — Alino, daj tę przepowiednię panu de Nayle, przeczyta ją niezawodnie z przyjemnością.
 Alina podała papier Filipowi.
 Młodzieniec wziął papier ręką niepewną i począł czytać półgłosem:
 „Przepowiednia szczęści“. Chcesz poznać swój los? Chcę cię zadowolić. Zaczynam od powiedzenia ci prawdy, że jesteś piękną i dobrą, kochaną jesteś i kochasz. Osoba, którą ci los przeznacza, powołaną jest do zajęcia wysokiego stanowiska w świecie. Tak samo jak ty, on jest dobry. Jest z niego pracownik niestrudzony i z czasem stanie się dobroczyńcą ludzkości. Zanim posiądziesz tego, którego kochasz i który już jest twoim narzeczonym, doświadczysz różnych przykrości. Twoja rodzina sprzeciwiać się będzie. Zechcą cię nakłonić do