Strona:X de Montépin Marta.djvu/267

się ku zamkowi, w który włożył klucz. Furtka się otworzyła. Przybysz, znalazłszy się w parku, zamknął furtkę. Przez kilka sekund, powstrzymując oddech, nadsłuchiwał. Nie dawał się słyszeć żaden szmer. Wtedy wolnym krokiem skierował się ku pałacykowi, gdzie spała Weronika z wnuczką. Ręka jego oparła się na klamce. Drzwi nie były zamknięte. Popchnął je i wślizgnął się do pokoju na parterze.
 Przy słabem świetle lampki nocnej spostrzegł małą Martę, śpiącą snem głębokim. Zbliżył się do dziecka i przyłożył palec do czoła. Marta poruszyła się zlekka. On nacisnął palec nieco mocniej i głosek bardzo cichym, wyrzekł te słowa, nachylając się ku małej dziewczynce:
 — Nie budź się.
 Dziecko nie poruszyło się wcale.
 — Czy śpisz ciągle? zapytał ów człowiek.
 — Tak, wyjąkała Marta.
 — Czy słyszysz mnie wyraźnie w śnie?
 — Tak.
 — I gotowa jesteś być mi posłuszną?
 Marta nie odpowiedziała wcale. Człowiek ów przybrał głos bardziej rozkazujący.
 — Trzeba mi bć posłuszną, ja tego chcę.
 Dziecko podniosło się na poduszce, z nawpół otwartemi powiekami.
 — Będę posłuszną! wyrzekła głosem słabym.
 — Ubieraj się.
 Pod wpływem wszechwładnej woli magnetyzera, nieświadoma swych postępków, dziewczynka wstała i u-