Strona:X de Montépin Marta.djvu/284

 Potem umilkła i słuchała.
 Magłoire gdyż to on był, wraz z Berthoutem i czterem a agentami, poznał głos Marty.
 — To głos dziecka, wyrzekł. Jestem tego pewnym. A! miałem dobrą myśl. Ona tam schowana jest. Zamknięta.
 Właśnie znajdował się mańkut i Berthout w tej chwili naprzeciw sztachet willi Kasztanów.
 — Tak, to tutaj, rzekł inspektor policyjny. Dzięki twemu pomysłowi, wyszukaliśmy gniazdo.
 Magloire zawołał: Marto! Marto!
 Dziecko odpowiedziało:
 — Magloire. Do mnie, Magloire!
 — Odwagi! Jesteśmy tutaj.
 I lewą ręką zaczął gwałtownie dzwonić u drzwi.
 — A! rzekł Berthout, to zupełnie zbyteczne zrywać dzwonek! Gdyby tam kto był, prócz dziecka, nie pozwolonoby mu było wołać i śpiewać.
 — Tak, więc co robić?
 — Trochę gimnastyki.
 Nadeszli i agenci.
 Na rozkaz inspektora, jeden z nich przelazł sztachety i otworzył je potem z zewnątrz. Magloire wbiegł do ogrodu, a potem pobiegł do domu. Ale drzwi willi były zamknięte. Pod wspólnym jednak naporem czterech agentów, wreszcie ustąpiły. Wejście było wolne.
 — Ty, Magloire do małej, rzekł inspektor, a my tym czasem zrobimy rewizję w domu.
 Magloire zeszedł śpiesznie do sutereny i bez żadnej trudności wyważył drzwi do więzienia Marty.