Strona:X de Montépin Marta.djvu/287

 — Która to była godzina.
 — Trzy kwadranse na dziesiątą.
 — Jesteś tego pewna?
 — Tak. Nastawiłam właśnie zegar.
 — Czy podczas dnia nie widziałaś się z kim obcym?
 — Z nikim.
 — Czyś zaraz zasnęła?
 — Tak, byłam bardzo znużona.
 — Jakim więc sposobem wstałaś przed północą, obudziłaś babcię, powiedziałaś babci, że pan Henryk oczekuje, ażeby wyleczyć ją, i zaprowadziłaś ją na most kolejowy w Champigny?
 Marta wydawała się najzupełniej oszołomioną.
 — Ja... ja... ja to uczyniłam? wyjąkała. Ależ ja nie wychodziłam z domu. Ja spałam.
 — I nikt ci nie kazał zaprowadzić babci na most w Champigny o północy?
 — Nikt. Nikogo nie widziałam.
 — Przynajmniej powinnaś wiedzieć, kto cię zaprowadził do domu, gdzie byłaś zamknięta?
 — Nie, nie wiem.
 — Przestań wypytywać Martę, mój stryju, rzekł w tejże chwili Henryk. Ona ci nic nie odpowie, nie może odpowiedzieć.
 — A to dlaczego? zapytał pan Savanne ździwiony.
 — Dlaczego? Ja już odgadłem. Ponieważ bezwiednie posłuszną była woli tajemniczej i wszechwładnej. Znajdowała się ona pod wpływem suggestji i po obudzeniu nie może pamiętać nic o rozkazach, jakie jej były dane, ani o ich wykonaniu.