Strona:X de Montépin Marta.djvu/300

chodzę w imieniu mego ojczyma i z jego polecenia, ażeby powetować opłakaną omyłkę, jaką popełnił.
 — Opłakaną omyłkę? powtórzył baron.
 — Tak, panie. Ale możliwą do naprawienia.
 — Dlaczegóż sam nie przyszedł?
 — Ponieważ zmuszony był wyjechać wczoraj wieczorem niespodziewanie do Anglii. Liczył na mnie, że go zastąpię... Nic mi nie jest obcem z układów, zawartych między panem i moim ojczymem i zsolidaryzowałem się zupełnie z jego postępkami. Możesz więc pan rachować na mnie jak na niego.
 Wilhelm Schwartz skłonił się z uśmiechem.
 — Ależ wreszcie, panie hrabio, rzekł, o jakiej to omyłce mówisz i dla kogo ona jest opłakaną?
 — Dla mego ojczyma, gdyż mogłaby poddać w podejrzenie dobrą jego wiarę, i dla pana również, gdyż z pewnością oskarżono by pana u wyższej władzy o niedbalstwo i nieudolność.
 Dygnitarz niemiecki drgnął.
 — O niedbalstwo, nieudolność! wyszeptał. Doprawdy! Ale o cóż więc chodzi?
 — Mój ojczym traktował z panem o sprzedaż pańskiemu rządowi planów pocisków wojennych i obliczeń co do nabijania tych pocisków.
 — A więc?..
 — A więc, oddając panu rzeczy sprzedane, pomylił się w planach i rachunkach.
 — Czy podobna, wielki Boże! zawołał urzędnik niemiecki, podnosząc obie ręce ku sufitowi.
 — Dał panu wyliczenia naszych pierwszych prób,