Strona:X de Montépin Marta.djvu/302

 — A! to tak! zawołał prusak, który wreszcie zrozumiał.
 Baron przyskoczył do biurka i pochwycił rewolwer, który nabił.
 Filip zbliżył się do okna, wychodzącego na ulicę Verneuil. Otworzył je, i obracając się, zawsze spokojny, trzymając w ręce również nabity rewolwer, rzekł głosem stanowczym:
 — Przy pierwszym strzale, danym czy to przez pana czy przezemnie, agenci, którzy mnie eskortowali, wtargną do pańskiego domu, bo przy nim pilnują.
 Niemiec, trzęsąc się cały wykrzyknął:
 — To zasadzka, mój panie!
 — Ja to nazywam odwetem.
 — Pan sprzedałeś te plany, te obliczenia. Dostałeś pan za nie pieniądze!
 — Robert Verniere może, ale nie hrabia Filip de Nayle!
 — Jesteś pan wspólnikiem swego ojczyma...
 — Ażeby służyć swemu krajowi, lecz nie aby go zdradzać.
 — Zgubimy pana!
 — Nie boję się was!
 — Pański ojczym dostał miliony.
 — To niech je wam zwróci.
 — On jest złodziejem i mordercą!
 — To rzecz sądu a nie moja.
 — My go napiętnujemy, a hańba spadnie na pańską, matkę i na pana!
 — Żadna skaza nie może dosięgnąć mej matki, ani