Strona:X de Montépin Marta.djvu/303

mnie! No, panie baronie, dosyć tych gróźb! Powiedz pan sobie, że to interes chybiony, i wytlomacz się swemu rządowi, jak ci się wyda najlepiej.
 Niemiec zgnębiony pochylił głowę.
 — Przywołaj pan służącego, rzekł Filip.
 Schwartz nie odpowiedział. Ściskał rewolwer w palcach. Głowę mu rozsadzała myśl: zabić tego człowieka, który go tak wywiódł w pole i obezwładnił.
 Młodzieniec zrozumiał, co się dzieje w nim. Jednym skokiem wpadł na barona, schwycił za rękę uzbrojoną, zanim tenże zdołał się spostrzedz, wyrwał rewolwer, i przyłożywszy lufę do skroni, wyrzekł:
 — Jeżeli nie będziesz pan posłuszny, to klnę się na Boga, roztrzaskam ci głowę! Zawołaj pan lokaja!
 Trzeba się było poddać. Baron nacisnął dzwonek. Służący wszedł.
 — Weź te trzy kule, rozkazał Filip, i zanieś do powozu, a także zabierz i to...
 Wskazał kawałki rozebranej kartaczownicy.
 Służący się nie poruszył.
 — Każ mu pan być posłusznym! zawołał.
 — Bądź posłuszny panu, wybełkotał Wilhelm.
 Lokaj spełnił rozkaz.
 — Teraz, panie baronie, zwracam panu broń, podchwycił syn Aurelii. Nie mówię do widzenia, bo wątpią ażebyśmy się jeszcze zobaczyli.
 I rzucając rewolwer niemca na biurko, wyszedł, wsiadł do powozu i kazał się wieźć do Neuilly.
 W chwili gdy powóz ruszał z miejsca, dał się słyszeć strzał.