Strona:X de Montépin Marta.djvu/308

do bramy willi. Wtem ocknął się, usłyszawszy przy sobie czyjś głos.
 — Panie Savanne, mówił do niego ogrodnik pani Verniere, szedłem właśnie, ażeby panu oznajmić, że u mnie w izdebce jakiś pan pragnie się z panem sędzią natychmiast widzieć.
 — Czy powiedział swe nazwisko?
 — Tak, nazywa się Berthout.
 Daniel drgnął. Berthout w willi Verniere. Po co tu przyszedł? Co się stało tak nagłego? Udał się niezwłocznie do mieszkania ogrodnika. Na jego widok, policjant wyszedł na próg i odezwał się półgłosem:
 — Wyjdźmy ztąd. Opowiem wszystko.
 Sędzia śledczy otworzył furtkę przy bramie i wyszedł z policjantem.
 — Wracam od następcy Dutaca, antykwarjusza. W jednym ze starych regestrów, zapomnianych przez Dutaca, znalazłem nazwisko osoby, która kupiła brelok pozostawiony w ręku Weroniki Sollier przez mordercę pana Ryszarda Verniere.
 — Jakże się ta osoba nazywa?
 — Hrabia Henryk de Nayle.
 — Mylisz się, wyrzekł Daniel drżąc cały.
 Agent odpiął surdut i wyjął z kieszeni notes.
 — Oto dosłowny tekst rachunku, zapisanego w regestrze, który zresztą jest do rozporządzenia pana sędziego. I przeczytał: „23 stycznia 1859 r. sprzedano hrabie- Henrykowi de Nayle staroświecki brelok roboty włoskiej, wyobrażający leżącego lwa, cyzelowanego ze srebra, trzymającego w szponach szmaragd, stanowiący