Strona:X de Montépin Marta.djvu/314

 — Niech się pani nie lęka, ale gdzie moglibyśmy mówić tak, ażeby nas nikt nie słyszał?
 — Pójdźmy do gabinetu męża.
 Po chwili weszli do gabinetu, który oświetlała lampa stojąca na biurku.
 — Cóż pan chce mi powiedzieć?
 — Wszak mąż pani pierwszy nazywał się Henryk de Nayle?
 — Tak, odrzekła Aurelia, a owładnęło nią nagle przeczucie nieszczęścia.
 — Wszak pieczątka, której używał do pieczętowania listów nosiła dwie cyfry? pytał Daniel. Niech pani sobie przypomni. Czy na tej pieczątce nie były wyryte: H. N.?.
 Pani Verniere była coraz niespokojniejszą.
 — Nie pamiętam, rzekła.
 Pan Savanne, wyjąwszy z kieszeni kamizelki kopię breloka, pokazał go Aurelii i zapytał:
 — Wszak pani powinna pamiętać klejnocik, który do niego należał?
 Rzeczywiście, od pierwszego spojrzenia Aurelia poznała przedmiot, który jej pokazał sędzia. Jednakże, przeczuwając nieszczęście i nie wiedząc, co odpowiedzieć, patrzyła na Daniela z przerażeniem.
 — Nie wiem, wyjąkała.
 — A jednak ja jestem tego pewny.
 — Na czem pan opiera swą pewność?
 — Na rachunku handlarza. Dnia 23. stycznia 1859 roku klejnocik ten sprzedany został panu hrabiemu Henrykowi de Nayle przy ulicy Richelieugo.