Strona:X de Montépin Marta.djvu/35

 — Służąca powrócić miała we wtorek zrana?
 — O godzinie pierwszej.
 — Czy skorzystałaś pani z pozwolenia, jakie ci dał pan Verniere?
 — W ciągu dnia, nie, panie. Chciałam iść na cmentarz z Martą, ażeby się pomodlić na grobie jej matki, ale czas był za chłodny, wiatr nader gwałtowny. Lękałam się, ażeby taka pogoda nie zaszkodziła dziecku.
 — Czy panią kto odwiedzał w ciągu dnia?
 — Tak, panie, poczciwy chłopiec, o którym panu wspomniałam przed chwilą i którego przywiązanie do mnie jest niezrównane. Przyszedł, ażeby nas trochę rozerwać w naszem zmartwieniu i prosić, ażebyśmy razem z nim poszły na obiad do restauracji pani Aubin.
 — O której godzinie wyszła pani z fabryki?
 — O kwadrans na siódmą z Martą i Magloirem.
 — Dobrze pani drzwi pozamykała?
 — O! niezawodnie i zapaliłam latarnię gazową, oświetlającą podwórze i pawilon pana Verniere.
 — O której godzinie powróciłaś pani?
 — Mogło być około wpół do dziesiątej.
 — Czyś pani zauważyła godzinę?
 — Tak, panie, i mogę się mylić zaledwie o kilka minut. Pan Grivot, który z nami jadł obiad w restauracji i cierpiał bardzo na głowę, poszedł do siebie o godzinie dziewiątej i pół, a ja zaraz po nim wyszłam.
 — Czy po powrocie do fabryki zastałaś pani bramę i drzwi tak pozamykane, jak przed odejściem?
 — Dobrze były pozamykane, odpowiedziała.
 — Miałaś pani u siebie, zapytał Daniel, klucze od