Strona:X de Montépin Marta.djvu/55

 Po wyjściu z gabinetu sędziego śledczego, Klaudjusz Grivot zapytał Roberta:
 — Dokąd pójdziemy?
 — Do mnie, do Neuilly. Będziesz mi tam towarzyszył. Pomówimy w drodze.
 Wzięli dorożkę, i skoro tylko ruszyła z miejsca, Robert zwracając się do Klaudjusza, rzekł:
 — I cóż myślisz o tem, co się dzieje? Czy sądzisz, że jesteśmy zagrożeni?
 — Przez chwilę myślałem, że byliśmy.
 — A teraz?
 — Zapewniam cię, że jestem spokojny.
 — Zkąd masz ten spokój?
 — Wdałeś się w grę bardzo niebezpieczną, odważając się mówić w obecności ślepej. Nie straciłem jej z oczu, gdy ją badał sędzia. Drgnęła, słysząc twój głos, bo jej się zdawało, że go poznaje, i w tem nie myliła się. Podejrzenie przebiegło jej przez myśl, ale trwało tylko sekundę. Wygrałeś partję! Nie mamy się czego lękać zwierzeń Weroniki.
 — Ale ten brelok, który pokazała sędziemu, co go jej oddał, a ona ma go odnieść za trzy dni?
 — To rzeczywiście było poważne, niech djabeł ją porwie z tym brelokiem! A ja cię przestrzegałem, chyba przypominasz sobie, że kółko, na którem wisiał brelok, jest zużyte i bardzo łatwo może pęknąć. Pękło też, pozostawiając przedmiot w szponach odźwiernej, ale nie może on jej do niczego posłużyć, tak samo jak na nic się nie przyda i sędziemu śledczemu.
 — Zapominasz, że Weronika Sollier ma użyć tego