Strona:X de Montépin Marta.djvu/56

breloku, ażeby spróbować wiedzy magnetycznej.
 Klaudjusz Grivot, wzruszając ramionami i spojrzawszy na wspólnika, odparł:
 — E! mój stary, czy tracisz rozum? Jakto ty, zatwardziały sceptyku, człowieku, co nie wierzysz ani w Boga, ani w djabła, ty mówisz o magnetyzmie.
 — Ja wierzę w wiedzę, a magnetyzm to wiedza.
 — Wiedza! Chcesz powiedzieć blaga!
 — Często, ale nie zawsze. Słowem, boję się, ażeby jaki osobnik jasnowidzący, są one rzadkie, ale się zdarzają, połączony z tym brelokiem, nie przebiegł wszelkich epizodów dramatu w Saint-Ouen i nie wskazał mnie, jako mordercę Ryszarda. I dlatego też chcę zobaczyć się z O’Brienem, żeby go zapytać, czy rzeczywiście można naprowadzić, dokąd kto zechce, myśl uśpionej osoby snem magnetycznym.
 — Czy będzie szczery?
 — Tak, bo opłacę jego szczerość.
 — W takim razie, jeżeli ci nie ukradnie twych pieniędzy, odpowie, że to niemożebne.
 — Tem lepiej, bo uczuję się spokojniejszym.
 — To dowodzi, że wiara twoja w magnetyzm jest bardzo chwiejna!
 — Nikt nie może rozkazać swym wrażeniom, a ja czuję niebezpieczeństwo nad naszemi głowami.
 Klaudjusz wzruszył znów ramionami, nie odpowiedziawszy Robert ciągnął dalej:
 — Ach! gdyby można odebrać brelok Weronice.
 — Nie trzeba na to liczyć. Brelok jest niezawodnie przechowywany w bezpiecznem miejscu.