Strona:X de Montépin Marta.djvu/77

 Po chwili przekroczyła próg pani Sollier, którą Marta prowadziła za rękę.
 Wchodząc do sali, powleczonej na czerwono, i którą światło z zewnątrz, tamowane roletami czerwonemi, oświetlało w sposób fanstastyczny, dziecko, zdjęte dreszczem, zatrzymało się i przycisnęło do babki.
 O’Brien zauważył wrażenie, sprawione na małej dziewczynce dziwactwem obicia i umeblowania.
 — Zbliż się, moja mała, rzekł głosem bardzo łagodnym. Nie bój się i przyprowadź bliżej osobę, z którą przyszłaś, bo zdaje się, że ona niewidoma?
 — Tak, panie, odpowiedziała Weronika.
 — Doktor ujął panią Sollier za rękę i zaprowadził aż do fotelu o dwa kroki na estradzie, gdzie panowała panna Mariani, przybrana w rodzaj peplonu z białej materji.
 Posadził ją.
 Marta, bardzo prędko uspokojona, usiadła na pierwszym schodku estrady i ztamtąd wzrokiem ciekawym rozejrzała się po sali, przyglądając się każdej rzeczy, aż wreszcie utkwiła oczy w twarz jasnowidzącej.
 — Czy pani jesteś ociemniałą od urodzenia? zapytał O’Brien Weronikę.
 — Nie, panie.
 — Odkąd pani jesteś dotknięta ślepotą?
 — Prawie od pół roku.
 — Czy ta ślepota następstwem jest ran, po których widzę blizny?
 — Tak, panie.