Strona:X de Montépin Marta.djvu/80

 — Lecz pańska jasnowidząca będzie mogła mi dopomódz? Będzie mogła śledzić nędznika, w jakiemkolwiekbądź znajdowałby się miejscu, i wskazać może mi to miejsce?
 — To może.
 — To każ pan jej to zrobić! Pilno mi pomścić Ryszarda Verniere!
 — Dobrze.
 O’Brien wszedł na stopnie estrady i zbliżył się do Mariani.
 — Trzeba spać! rzekł do wspólniczki, zakreślając dokoła twarzy ruchy magnetyczne. Trzeba spać i widzieć.
 Powieki rzekomej jasnowidzącej zadrgały, ale nie opuściły się na oczy. Po upływie dwóch czy trzech sekund wyjąkała słabym głosem:
 — Sen nie nadchodzi. Czuję się złamaną.
 Magnetyzer oparł jej rękę na czole.
 — Śpij! rozkazał.
 Przez chwilę zapanowała wielka cisza.
 Weronika czekała, przygnębiona, zaledwie oddychając. Marta śledziła z głęboką uwagą wszystkie ruchy magnetyzera i jasnowidzącej.
 — Śpij! powtórzył O’Brien.
 — Nie mogę, odpowiedziała Mariani tak cicho, że ledwie ją można było dosłyszeć.
 Jakkolwiek cała publiczność składała się w tej chwili tylko z niewidomej i dziecka, Amerykanin nie zmieniał nic w układzie zwykłej sceny, dzięki której dowodził najmniej łatwowiernym swej władzy magnetycznej. Ociemniała nie liczyła się wcale, ale dziecko tu było. Dzieci