Strona:X de Montépin Marta.djvu/82

 Zdawało jej się, że nią wstrząsa jakiś dreszcz i że ją coś unosi. Jak Mariani wlepiła oczy w błyszczący płomień drutu magnezjowego. Powieki jej zadrgały, jak poprzednio powieki fałszywej jasnowidzącej pod ruchami magnetyzera.
 Upłynęły trzy czy cztery sekundy. Wreszcie Mariani wydała się pokonaną. Górna część ciała unieruchomiła się w pozie bezwładnej i oczy zamknęły się zwolna.
 — Czy śpisz? zapytał O’Brien.
 Głosem zmienionym wyszeptała: Śpię.
 Pani Sollier usłyszała to.
 — Więc ona mówić będzie? zapytała żywo.
 — Tak sądzę, odparł magnetyzer, i za chwilę będę tego pewny. Potem zwracając się do Ewy, wyrzekł: Czy jesteś jasnowidzącą?
 — Tak.
 — W jakim stopniu?
 — W stopniu jak najwyższym.
 — Czy wola moja panuje nad tobą?
 — Mam tylko wolę twoją.
 — Więc będziesz widziała?
 — Będę widziała, jeżeli mi każesz widzieć.
 — I będziesz mi odpowiadała?
 — Jeżeli mi każesz, będę odpowiadała.
 Ociemniała słuchała, zadyszana, z rękoma zaciśniętemi na poręczy fotela, na którym siedziała, starając się przeniknąć otaczające ją głębokie ciemności.
 O’Brien zwrócił się ku niej.
 — Przypadek pani sprzyja, rzekł do niej, nigdy je-