Strona:X de Montépin Marta.djvu/83

szcze medium nie było bardziej jasnowidzące.
 — Czy mogę teraz zapytać o to, czego chciałabym się dowiedzieć? odrzekła Weronika.
 — To byłoby daremne, odparł doktor.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ pani winnaś mówić ze mną, a ja powtórzę zapytania pani. Najprzód jednak muszę zaprowadzić łącznik między nią i osobą, którą chcesz poznać.
 O’Brien oparł szmaragd pieczątki na czole Ewy Mariani i rzekł do niej:
 — Rozkazuję ci widzieć i rozkazuję ci odpowiadać. Do kogo należy ten klejnocik?
 Odpowiedziała ale nie rzekoma jasnowidząca.
 Od chwili Marta, siedząca na pierwszym schodku estrady, miała oczy dziwnie wlepione w jeden punkt, jakby patrzyła po za swoją istotę. Zaledwie magnetyzer wypowiedział te wyrazy: Do kogo należy ten klejnocik? gdy córka Germany podniosła się i głosem, jakby nie jej własnym, wyszeptała:
 — Do mordercy pana Ryszarda Verniere.
 — Bądź cicho, dziecko! rozkazał Amerykanin. Nie mąć tajemnic, których jesteś świadkiem, ale których nie możesz zrozumieć!
 — Nie każ mi milczeć, odparła dziewczynka, a ton jej stawał się pewnym i głos stanowczym, przeciwnie, każ mi mówić, bo tylko ciało moje pozostało przy panu, dusza moja unosi się w przestrzeni, zdala od tego ciała uśpionego, a oczy moje widzą, czegoby oczy na jawie widzieć nie mogły.
 Oszołomiony tą odpowiedzią, wyrażoną w takich sło-