Strona:X de Montépin Marta.djvu/87

 — Trzecią.
 O’Brien spojrzał na zegarek. Tak samo jak kukułka w Saint-Ouen wskazywał godzinę trzecią.
 — Jasnowidzenie cudowne! wyszeptał. Potem podchwycił głośno: Opuść ten pokój i przenieś się do spalonej fabryki pana Verniere.
 W ciągu sekundy czy dwóch, rysy Marty się ściągnęły. Widać było, że mózg czyni wysiłki, ażeby być posłusznym suggestji. Wkrótce skrzywienie twarzy znikło.
 — Jesteś już tam? zapytał O’Brien.
 — Jestem.
 — Co widzisz?
 — Robotników. Bardzo wielu robotników.
 — Co robią?
 — Pracują nad obudowaniem fabryki.
 — Spojrzyj w przeszłość. Cofnij się aż do nocy pożaru...
 Twarz Marty zmarszczyła się znowu.
 — Czy widzisz? podchwycił doktor.
 — Nie... Nie mogę.
 — Rozkazuję ci widzieć.
 Chwila milczenia. Potem dziecko zawołało:
 — O! widzę. Widzę...
 — Co?
 — Płomienie... ogień wszędzie... otacza mnie.
 Marta wydała okrzyk zgrozy i zaczęła drżeć całem ciałem.
 — Nie masz się czego obawiać, zabraniam ci się bać! rzekł O’Brien.
 Wszelki ślad przestrachu zniknął.