Strona:X de Montépin Marta.djvu/88

 Usłyszawszy krzyk, wydany przez wnuczkę, Weronika drgnęła od stóp do głowy.
 — Obudź ją pan, obudź ją, wyrzekła głosem błagalnym. Ona cierpi...
 — Myli się pani, ona nie cierpi, przysięgam pani, zaraz będziesz miała dowód. Potem zwracając się do dziecka, zapytał: Czy cierpisz?
 — Nie, ponieważ zabroniłeś mi się bać.
 — Więc popatrz na pożar i powiedz mi, czy widzisz kogo wśród płomieni?
 — Nie widzę nikogo.
 Magnetyzer oparł na czole Marty pieczątkę Roberta Verniere.
 — Przyjrzyj się lepiej, rozkazał, a zobaczysz tego, do kogo należy ten brelok.
 Dreszcz nerwowy wstrząsnął Martą od szyi do pasa.
 — Tak, tak, widzę go, rzekła, widzę mężczyznę.
 — Opisz go.
 — Wysoki, brunet, sporą ma brodę, ma na sobie torbę, przewieszoną przez ramię.
 — Co czyni?
 — Wychodzi z palącego się domku.
 — A teraz?
 — Walczy z kimś, z jakąś kobietą, której twarzy nie widzę. Ta kobieta pada, on odchodzi, już go nie widzę.
 — Idź za nim.
 — Nie mogę.
 — Rozkazuję ci iść za nim i nie opuszczać go, dokądkolwiek pójdzie.