Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/10

stróżami cmentarnymi i niechaj nikt pod żadnym pozorem nie podchodzi do tego grobu. Ciekawych nie puszczać.
 — Słucham pana.
 — Sami odnieście zaraz ten list, który pan dozorca pozwoli mi napisać w jego kancelarii.
 — Kochany panie Bertier, gabinet mój i wszystko, co w nim, jest do rozporządzenia pańskiego.
 Komisarz zwrócił się do pięciu robotników i ślusarza:
 — Co do was, moi panowie, potrzebuję wiedzieć, jak się nazywacie, ażeby później przesłuchano was jako świadków. Chodźcie z łaski swej ze mną do pana dozorcy i zaczekajcie na przybycie członków sądu. Mamy przed sobą zbrodnię ohydną i niepojętą. Obowiązkiem każdego z was dopomóc sprawiedliwości wedle sił.
 Wiemy już, że powietrze mroźne uniemożliwiało wszelką robotę, a zresztą ciekawość robotników podniecona była do wysokiego stopnia; pragnęli bardzo obecnymi być przy badaniach i może, gdyby im tego nie wskazano, samiby o to prosili, jak o łaskę.
 — Zamknij, a przynajmniej przymknij te drzwi — rozkazał komisarz jednemu z agentów, który też czermprędzej spełnił polecenie.
 — Można zdjąć zamek i obejrzeć? — zapytał ślusarz.
 — Nie. Zostawcie tymczasem wszystko, jak jest. Zobaczymy później.
 Mówiąc to komisarz, obejrzał się dokoła i zliczył obecnych.
 — Kiedym tu przyszedł — rzekł do Cabirola — był tu zdaje się pomiędzy panami jakiś jegomość w szerokim kapeluszu i futrzanym paltocie?
 — Był, panie komisarzu — odpowiedział podmajstrzy.
 — Gdzież się podział?
 — Poszedł już sobie.
 — Szkoda.
 — Panie komisarzu, on nic nie widział; przyszedł tu dopiero, kiedyśmy zobaczyli trupa, zapytał nas, co się stało, pogapił się...
 — Dobrze! Chodźmy panowie!
 — Poprzykrywamy tylko słomą zaczęte i przerwane roboty — odpowiedział Cabirol — i zaraz do pana przyjdziemy.
 — No, ale prędko.
 — Za dziesięć minut.
 Podmajstrzy prędko się oddalił ze swymi ludźmi, a komisarz, rozmawiając z dozorcą, udał się do kancelarii wraz z nim, z brygadierem, sierżantami miejskimi, ślusarzem i stróżami. Dozorca wprowadził komisarza do swego gabinetu, posadził przy biurku i podał atrament, pióro i papier.
 W pięć minut list był napisany.
 Komisarz zawołał brygadiera, sierżantów miejskich i powiedział