Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/103

 — A, to ty, mój drogi, jak się miewasz? od wieku cię nie widziałem, cóż się z tobą działo?
 — Pracuję bardzo dużo! — odpowiedział Maurycy.
 — Zawsze w „Niedźwiadku“?
 — Zawsze.
 — Reporterem tam jesteś?
 — Tak, ale oprócz tego zajęty jestem pracą poważną. Pracuję nad dramatem, bardzo oryginalnym, całą noc nad nim spędziłem — dodał łotr cynicznie.
 — Wybornie, będziesz miał nasze oklaski, urządzimy ci owację — co się zowie. Powodzenia doznasz wielkiego, ogromnego, tyś dla wszystkich tak sympatyczny. No, ale przecie nie po całych dniach i nocach siedzisz przy robocie.
 — Naturalnie, i jeśliśmy się tak dawno nie spotkali, to czysto wypadkowo, ja co wieczór jestem w teatrze.
 — A ja już od kilka dni nie byłem. No, wolny jesteś?
 — W jakiem znaczeniu? — spytał Maurycy z uśmiechem.
 — Ażeby przyjąć zaproszenie na obiad.
 — Kiedy?
 — Dziś!
 — O! do licha jaka szkoda, kochany d‘Arfeuiles — rzekł Maurycy, gryząc wąsy.
 — Dlaczego?
 — Z największą chęcią przyjąłbym twe zaproszenie, ale dałem już słowo na dzisiejszy obiad i wieczór.
 — Założyłbym się że jakiej kobiecie.
 — Nie zakładaj się bo wygrasz.
 — Ładnej.
 — Tak wszyscy utrzymują, i ja także.
 — Nowe zwycięstwo.
 — Nie, to stara już przyjaciółka.
 E! to mniejsza o nią! Porzuć ją dzisiaj do jutra i do nas przyjdź. Zabawimy się, słowo honoru! Zapoznam cię z pewnym młodym Rosjaninem, z którym zabrałem znajmomość w Teplitz, a który teraz przyjechał do Paryża używać wszelkich przyjemności przez dwa czy trzy lata. Zastaniesz tam także barona Paskala de Laudilli, Giovella, Tomeraya i kilku jeszcze bardzo przyjemnych młodych ludzi, oraz bardzo sympatyczne, ładne kobietki. Blankę Topin, Pittę, Lucynę Maguiw, Stewart, czarującą Oktawję.
 — Oktawję z ulicy Comartin? — zawołał Maurycy wielce zaciekawiony.
 — Tak, ją.
 — Napewno wiesz o tem, że będzie?
 — Mogę przynajmniej tak sądzić. Przyrzekła. Ty ją znasz.
 — Znam trochę wszystkie, te damy.
 — Prawda i skromność nie pozwalają ci dodać, że wszystkie da-