Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/108

lenią wyniosłych drzew od ulicy Ville-d’Eveque, oddzielonego od ulicy Surennes parkanem sześć łokci wysokim.
 W parkanie tym, bluszczem prawie w całości zakrytym, znajdowała się mała furtka, zabita okuciem żelaznem i opatrzona ogromnym zamkiem.
 Obchodząc ogródek, żeby wszystko dokładnie zobaczyć. Lartigues zauważył tę furtkę i zatrzymał się przed nią.
 — Ta furtka jest! — rzekł, podnosząc bluszcz, którego szerokie a lśniące liście stanowiły naturalną zasłonę.
 — Tak ale zabita.
 — Ba! Ale dlaczego była ta komunikacja pomiędzy tym domem a sąsiadem.
 — Dla prostej bardzo przyczyny. Mój pan, właściciel tego pałacyku, w którym poprzednio mieszkał, ma jeszcze drugi dom przy ulicy Ville d‘Eveque. Bardzo naturalnie, kazał wybić tę furtkę, ażeby spacerować po ogrodzie. Kiedy wyjechał stąd, furtkę zabito i to tak mocno, jak pan widzi.
 — A w tamtym domu kto mieszka?
 — Pani Dubief.
 — Któż to ta pani Dubief?
 — Nauczycielka. Ma tam pensję dla młodych panien. O! pensja jej bardzo znana i elegancka. Najbogatsi rodzice oddają do niej swe córki.
 — Mnie to nic nie obchodzi, bo córek nie mam. Czy, jeżeli się zgodzimy, będę mógł jeszcze dziś się tu sprowadzić?
 — A dlaczegoby nie.
 — Więc jaka cena komornego? — spytał Lartigues.
 — Ośm tysięcy pięćset franków — odpowiedział stróż.
 — To drogo.
 — O! jak na ceny w tej dzielnicy — to prawie darmo.
 — Opuszczą może pięćset franków.
 — Na to niech pan nie liczy. Gospodarz jest bardzo bogaty i nie robi żadnych ustępstw.
 — Ha! cóż czynić, to dam, ile żądają.
 — Muszę pana uprzedzić, że gospodarz zechce spisać kontrakt.
 — Myślałem, że z panem można się ułożyć.
 — Ułożyć się można, ale nie ostatecznie.
 — Gdzie mieszka właściciel?
 — W domu Przy ulicy Tronche.
 — To chodźmy do niego.
 — Chce pan wynająć?
 — Tak.
 — To mogę zdjąć kartę?
 — Może pan.
 — Czy nie otworzyć okien dla przewietrzenia.