Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/110

 — Ślicznie dziękuję! — zawołał uradowany odźwierny. — Biegnę, jak pan kazał, napalić we wszystkich pokojach.
 — A potem przynieście mi klucz od pałacyku; będę tam za dwie godziny.
 — Dobrze, proszę pana.
 Lartigues wsiadł do omnibusu, wysiadł zeń na placu Bastylji i pieszo udał się na kolej lyońską.
 Tu zabrał pozostawione rzeczy, które z polecenia jego złożono na ławce, gdzie kładą pakunki przed braniem do ważenia. Potem poszedł po karetkę, którą przyjechał na kolej.
 Wróciwszy do sali, kazał posługiwaczowi kolejowemu przenieść rzeczy do karetki.
 — To pan nie jedzie? — zapytał posługiwacz trochę zdziwiony.
 — Przeciwnie, tylko co przyjechałem i zostawiłem tu rzeczy, a teraz je zabieram.
 Posługacz spojrzał na walizy, z nalepionemi na nich jak najróżnorodniejszemi kartkami kolejowemi i słowa podróżnego wydały mu się prawdopodobnemi.
 Zaniósł pakunki do karetki i otrzymawszy trzy franki na piwo ukłonił się do samej ziemi.
 — Dokąd mam jechać? — zapytał woźnica.
 — Ulica Bondy nr. 9.
 W pół godziny karetka zatrzymała się przed otwartą bramą nr. 9.
 Lartigues wysiadł i przy pomocy woźnicy zdjął walizy, które złożone zostały w bramie, a woźnica dostawszy hojną zapłatę, odjechał.
 Mniemany Juliusz Termis od dawna znał ten dom. Wiedział, że stancja odźwiernego znajduje się na pierwszem piętrze i że nic nie przeszkodzi w wykonaniu planu, jaki sobie ułożył.
 Opuściwszy hotel Niderlandzki, postanowił przeprowadzki swej tak dokonać, ażeby agenci policyjni nie mogli żadną miarą znaleźć jego nowego mieszkania.
 Jak tylko woźnica znikł z oczu, Lartigues zawołał chłopca przechodzącego przez ulicę.
 Sprowadź mi dorożkę, dostaniesz franka.
 Chłopiec poleciał jak strzała na najbliższą stację dorożek.
 W tejże chwili odźwierna zeszła ze schodów.
 Zobaczyła pakunki w bramie i z ciekawością przystąpiła do stojącego obok nich nieznajomego.
 — Pan tu do kogo przyjechał? — zapytała.
 Przewidując pytanie, jakie zadane mu być może, Lartigues zawczasu przygotował odpowiedź i rzekł, wcale się nie zmieszawszy.
 — Nie, tylko zdarzył mi się wypadek. Jechałem z rzeczami na kolej orleańską, woźnica, prawdziwe bydle, zaczął się ze mną kłócić w drodze, że tak daleko nie pojedzie. Znieść nie mogę kłótni