Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/111

kazałem rzeczy tutaj złożyć i pierwszego lepszego chłopca tutaj przechodzącego posłałem po inną karetkę.
 — Oj, ci dorożkarze! — zawołała odźwierna, machając rękami.
 Zajechała karetka, sprowadzona przez chłopca, który też dostał obiecanego franka, i wesoło pośpiewując sobie, pobiegł dalej.
 Odźwierna, silna baba, pomogła włożyć rzeczy na koźle karetki.
 Nieznajomy wsiadł, hojnie obdarzył uczciwą niewiastę i rzekł: do woźnicy:
 — Na ulice Tronchet.
 — Który numer?
 — Stańcie na rogu ulicy.
 Woźnica zatrzymał się we wskazanem miejscu.
 Lartigues poszedł do odźwiernego po klucz od pałacyku.
 Była tylko odźwierna.
 — Mąż nie wrócił jeszcze? — zapytał Lartigues.
 — Nie, mówił, że nie można domu bez nikogo zostawić, bo w piecach się pali. Tyle teraz pożarów. Czeka na pana na ulicy Surnnes!
 Lartigues powrócił do czekającej karetki, która w trzy minuty później zawiozła go do nowego mieszkania.
 Wysiadł z karetki i zadzwonił.
 Odźwierny otworzył drzwi od ulicy, wziął pakunki i przeniósł je do pałacyku.
 — Może panu pościel posłać i wszystko uporządkować? — zapytał.
 — Nie trzeba.
 — Ale przecie pan sam nie będzie sprzątał pokoi.
 — Naturalnie, czekam właśnie na lokaja, którego ma przysłać mi jeden z przyjaciół.
 Odpocząwszy trochę, Lartigues poszedł do Verdiera, ażeby dać swój adres.
 — No, a gdzież mój lokaj? — spytał go przyszedłszy.
 — Będzie u ciebie o godzinie siódmej.
 — Mogę mu zaufać?
 — Jak mnie samemun.
 — Nie jest ciekawy?
 — Skromność uosobiona.
 — Nie lubi gadać?
 Gdzie tam niemowa!
 — To dobrze. Będę o siódmej na ulicy Surennes. Zjesz zemną obiad w restauracji?
 — Nie. Bardzo ważną jest rzeczą, ażebyś nas nigdy nie wdziano razem. Kiedy będziesz chciał ze mną mówić, przychodź tu do mnie i odwrotnie, ja przychodzić będę do ciebie.
 — Zgoda.
 — Do widzenia.