Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/116

zupą. Tu było tak samo, ale okres mnożenia niedługo trwał jednak, ożywienie budzić się prawie poczęło dzięki kieliszkom wina i pojedyncze rozmowy przyłączyły się do ogólnych.
 O trzy kwadranse na dziewiątą barona Paskala de Landilly jeszcze nie było.
 Musimy dodać, że tylko jedna Adela brak ten odczuwała.
 Nareszcie drzwi od sali otworzyły się.
 Ukazał się Paskal — rzec możnaby zmarznięty. Na głowie miał kapelusz.
 Chude ciało jego osłonięte było paltotem futrzanym, a twarz znikała prawie pod ogromnym szalem. Nieodłączny monokl sterczał w prawem oku.
 Powitał go ogólny okrzyk, przerwany głośnym śmiechem.
 — A chodźże ty maruderze! — zawołał do niego d‘Arfeuille.
 — Przestaliśmy już na ciebie czekać. Cóż u licha tak się spóźniasz? Zaraz ci przyniosą ostryg!
 Paskal ściągnął szal, pod którym znikała większa część jego twarzy, machnął prawą ręką jak przy pływaniu, zakaszlał dwa razy i odpowiedział słabym głosem:
 — Miljonkroć przepraszam szanowne panie i panów. Spóźniłem się bardzo. Wiem o tem, ale są okoliczności łagodzące winę i gdy się dowiecie państwo, dla czego się spóźniłem, nie będziecie się gniewali, ale dziwili.
 Mówąc to, Paskal oddał służącemu kapelusz, szal, paltot i pozostał w czarnym fraku i białym krawacie.
 Baron tak nadużywał życia paryskiego i rozkoszy, że z prowincjonalnego zdrowia pozostał tylko cień...
 Przerażająco był chudy. Czerwone plamy krwawiły zapadłe i blade policzki. Oczy sina okrążała obwódka, słowem wyglądał nad wyraz opłakanie.
 Co minuta suchy kaszel przerywał jego słowa.
 Dość było spojrzeć na niego i posłuchać, a najwyżej możnaby mu dać jeszcze dwa tygodnie życia, co jemu nie przeszkadzało jednak twierdzić, że jest bardzo silnym.
 — Cóż się tak dziwnego stało, baronie? — zagadnął go Maurycy.
 — Może pojedynek pan ma? — żywo spytał Lamouroux.
 — To sobie popracujemy razem jutro. O! nauczę pana komandorskiego pchnięcia — coś w swoim rodzaju zdumiewającego!
 Paskal kaszlnął, a potem odrzekł:
 — Nie idzie tu o pojedynek.
 — A o co?
 — O zbrodnię, a raczej o dwie zbrodnie!
 — O dwie zbrodnie! — powtórzyło kilka głosów koło stołu.
 — Tak, moi drodzy, zdarzyło się coś osobliwszego i strasznego, coś potwornego, znam się przecież na tem. Komu gilotynowano