Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/122

 Właśnie powierzono mu śledztwo w pewnej bardzo dziwnej i tajemniczej sprawie. Opowiadanie to tak mi się wydawało dziwnem, że nie mogłem się go dość nasłuchać.
 — Cóż to za sprawa?
 — Podwójna zbrodnia, spełniona przy okolicznościach podobnych do dramatu lub romansu.
 — Rzeczywiście?
 — Osądź pan sam.
 I młodzieniec powtórzył, co ojciec jego, sędzia śledczy, Paweł de Gibray, opowiedział mu o zabójstwie przy ulicy Ernestyny i na cmentarzu Pere Lachaise.
 Malarz słuchał z nadzwyczajną uwagą, a od czasu do czasu dreszcz zgrozy przebiegał mu po ciele.
 — O! o! — rzekł, kiedy skończył jego uczeń. — Rzeczywiście, to coś tajemniczego i strasznego! śledztwo zapewne niemałym kłopotem będzie dla pańskiego ojca; ale on doświadczony, zręczny, wytrwały i nie wątpię, iż sprawą ta okryje go chlubnym rozgłosem.
 — I ja także spodziewam się tego odpowiedział Albert, zdejmując paltot i kładąc na siebie czarny żakiet aksamitny, który zostawiał w pracowni.
 — Ojciec musi być bardzo zajęty? — odezwał się Gąbrjel Servet.
 — Nadzwyczaj. Pan wie, że on sędzia od stóp do głowy i że z prawdziwą namiętnością śledzi zbrodnię. Pojmuje bardzo dobrze trudności w tej sprawie, ale go to nie zniechęca.
 — Jeżeli mu się nie uda, to chyba już nikomuby się nie udało. Ale da sobie radę.
 W czasie rozmowy tej syn sędziego śledczego usiadł przy jednej ze stalug i rozcierał farby na palecie.
 — Czy mam dalej malować ten krajobraz? — zapyta?.
 — Naturalnie.
 — Może ma pan jakie uwagi do uczynienia?
 — Żadnych.
 — Mów, kochany mistrzu. Słuchać będę z wdzięcznością i postaram się z twych rad skorzystać.
 Gabrjel Serwet wstał na kilka minut od obrazu, którego przedmiot opisaliśmy, stanął przy uczniu swym i wypowiedział uwagi swe i rady wyrażeniami technicznemi, które uważamy za niepotrzebne powtarzać.
 — Zrozumiałeś? — zapytał.
 — Zrozumiałem i postaram się tego dowieść.
 Nauczyciel wrócił znów na swe miejsce, ujął za pędzel i zabrał się gorąco do roboty, a uczeń także pracował przy nim.
 Przez kilka minut nikt z nich nie mówili ani słowa. Albert de