Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/127

rych pracował malarz, a na których spoczywał, jak wiemy, prawie już ukończony obraz.
 Blondynka podążyła za ojcem, a przechodząc obok Alberta de Gibray, po raz drugi mimowolnie zamieniła z nim spojrzenie i znowu się zaczerwieniła.
 O trzy kroki stojąc przed stalugami, Gabrjel z niepokojem oczekiwał zdania gości o nowym jego utworze.
 — Zapewne przeznacza pan ten obraz na wystawę? — spytał były budowniczy.
 — Tak.
 — Bardzo zajmujący i przepowiadam panu wielkie powodzenie.
 — Tak pan szczerze utrzymuje?
 — Słowo honoru, kochany artysto, a mam pretensję, że się znam na tem trochę. To wspaniałe. Przekonany jestem, że córka moja podziela me zdanie. Nieprawdaż Marjo?
 — O tak, to bardzo ładne, bardzo ładne! — zawołała Marja de Bressoles.
 — Tem bardziej, że to rzeczywistość! — odezwał się Gabrjel.
 — Więc ten obraz to nie fantazja?
 — Nie na niesczczęście.
 — Pan widział to, co pan przedstawił.
 — Więc to sportretowianie jest ta twarzyczka łagodna, cierpiąca, a pełna rezygnacji?
 — Tak i to zupełnie podobny portret. Za model służyła mi biedna, bardzo chora dziewczyna.
 — Lecz przecie nie umarła? — spytała Maria niespokojnie.
 — Nie, wyszła już nawet z niebezpieczeństwa, przynajmniej jak na teraz wyzdrowienie jej postępuje ciągle, ażeby jednak dojść do zupełnego wyleczenia, potrzebaby jej było troskliwego pielęgnowania, spokojnego życia i trochę wygód.
 Wbrew wszelkim przewidywaniom nie umarła, dzięki serdecznej opiece jednej z sąsiadek i przy pomocy pieniędzy, jakich jej dostarczaliśmy, mój uczeń, pan Albert de Gibray, którego mam zaszczyt państwu przedstawić, i ja. Pozostała przy życiu, ale przyszłość jej wydaje mi się bardzo posępną, jeśli tylko ma jaką przyszłość przed sobą.
 Przedstawionym będąc tak niespodzianie. — Albert ukłonił się.
 Bressoles odkłonił mu się i Marja również, zapłoniwszy się znowu.
 — Zapewne dziewczę to jest jednem z pańskich modelów? — spytał dawny budowniczy.
 — Nie, to bardzo pracowita robotnica.
 Siły wyczerpuje przy szyciu, a ledwie jest w możności zarobić sobie na kawałek powszedniego chleba.
 — Biedna! — smutnie wyszeptała Marja.