Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/132

 — Który numer?
 — Numer 7.
 — Imię pani?
 — A nazwisko? — zapytał były budowniczy z niejakiem wahaniem.
 — Nazwiska nie mam — szepnęła Symona wzruszonym głosem.
 Spuściła głowę i znowu łzy popłynęły po jej policzkach.
 Marja Bressoles wzięła ją za obie ręce i rzekła z ujmującą dobrocią:
 — Niech pani nie płacze, błagam panią.
 — Szczęście do pani zawitało, niechże się pani doń uśmiecha.
 Symona nie mogła się oprzeć tej wzruszającej prośbie i uśmiechnęła się przez łzy.
 Bressoles zapisał sobie adres Symony i skinął na Marję.
 — Miej pani nadzieję — mówią dalej Maria, zwracając się do młodej dziewczyny — niedługo zobaczymy się znowu.
 — I licz pani na nas — dodał były budowniczy. Jeżeli pani Dubief przyjęła już szwaczkę, znajdziemy dla pani co innego.
 — Dziękuję państwu! — odezwała się w zruszona Symona. — Dziękuję państwu z całego serca, z całej duszy....
 Bressoles zwrócił się do Gabrjela i rzekł doń:
 — Do widzenia, kochany i wielki mistrzu. Czekać będziemy zawiadomienia pana, ale niech pan nam niedługo da czekać.
 — Pójdę zaraz zamówić płótno! — odpowiedział malarz.
 — Jak tylko będzie w mej pracowni, zaraz do państwa napiszę, że gotów jestem z pierwszem posiedzeniem.
 — Sądzi pan, że to może nastąpić jutro?
 — Tak sądzę, a zwłaszcza pragnę.
 Ojciec i córka wyszli z pracowni. Gabrjel z Albertem odprowadzili ich na schody.
 Żegnając się Albert i Marja, zamienili ze sobą przeciągłe spojrzenie, milcząco wymowne.
 — Czarujące dziewczę — rzekł artysta, drzwi zamykając. — Złote serce.
 — I bardzo ładna — potwierdził Albert, nie tając swego zachwytu. — Prześliczna! Piękność twarzy równa się piękności duszy!
 — Ho! ho! — zawołał Gabrjel, patrząc na młodzieńca. — Z jakimże to zapałem mówisz, kochany uczniu. Zdaje mi się, że panna Bressoles sprawiła na tobie bardzo wielkie wrażenie.
 — Bardzo wielkie, przyznaje się do tego! I po co mam się z tem taić?
 — Ja bez wątpienia zawdzięczać jej będę swe szczęście — szepnęła Symona — jej i panu, panie Servet, bo gdyby nie pan, ta anielska panienka nie zajęłaby się mną, nie wiedząc, czy jestem tego warta. Będę panu tak wdzięczna, że nigdy nie będę w stanie należycie się panu wywdzięczyć.