Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/134

XXXVI.

 Maurycy Vasseur po kolacji u Brebanta, w licznem towarzystwie, wróciwszy do domu, położył się i natychmiast zasnął.
 Spał trzy godziny i niewątpliwie sen jego trwałby jeszcze dłużej — gdyby nieprzerwany został głośnem dzwonieniem.
 Kto sumienie ma nieczyste, tego wszystko straszy.
 Maurycy zerwał się z posłania, ubrał się naprędce i wyszedł do przedpokoju.
 Drzwi od sieni zamknięte były na pust podwójny.
 Młodzieniec zawsze przewidywał niebezpieczeństwo, jeśli nie prawdopodobne, to przynajmniej możebne.
 W razie, gdyby policja odgadła w nim sprawcę podwójnej zbrodni na cmentarzu Pere Lachaise i przy ulicy Ernestyny postanowił nie oddawać się żywym w jej ręce.
 Dlatego należało postępować w ten sposób, ażeby się nie narażać na żadną niespodziankę.
 Nie otworzył też drzwi, a tylko zapytał:
 — Kto tam?
 — Ja — odpowiedział głos kobiecy.
 — Co za ja?
 — Pańska odźwierna.
 — Czego chcecie?
 — List!
 Na te słowa Maurycy natychmiast drzwi otworzył.
 Odźwierna powtórzyła:
 — List ten przyniósł listonosz, a ponieważ na kopercie napisano „bardzo pilne“, pozwoliłam sobie pana obudzić.
 — I dobrze uczyniliście.
 Pani Benoit odeszła, a Maurycy spiesznie zamknąwszy drzwi, rozpieczętował kopertę.
 List ten zawierał w sobie tylko te wyrazy, napisane grubemi literami, widocznie zmienionym charakterem:
 „Dziś w południe na ulicy Surennes nr. 18 zapytaj pan o kapitanie Van-Broke. Spal pan ten list“.
 Zamiast podpisu V i trzy gwiazdki.
 — To od Juljusza Termis przemienionego teraz na kapitana, Van-Broke. — rzekł do siebie Maurycy. — Ci ludzie mają, zdaje się — niewyczerpane środki.
 Po krótkim monologu tym przeczytał po raz drugi wyrazy i po raz trzeci jeszcze potem.