Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/144

próg Morgi, znajdowali się dwaj mężczyźni, którzy społem tutaj przybyli.
 — Patrzno, patrz, co za los! — szepnął jeden z nich do towarzysza, mogący mieć około pięćdziesięciu lat, w niedbałej odzieży, ze znamieniem proroctwa i występku na twarzy. — Wskazując przy tem ręką na zamordowaną niewiastę dodał:
 — Ma dwa znaczki śliczne, jeden na szyji, a drugi pod lewą piersią. Łotr znał się na rzeczy.
 — To zygzak! — odrzekł jego towarzysz ochrypłym głosem.
 Sąsiedzi dwóch wątpliwej konduity indywiduów, podobniejszych raczej do bandytów, aniżeli do porządnych ludzi, zadrżeli ze zgrozy, uwydatniwszy te uwagi w języku łamanym.
 — Dalej postępować, naprzód! — wołali sierżanci.
 Łańcuch ludzi poruszył się o kilka kroków naprzód i znowu się potem zatrzymał: zbliżono się do trupa mężczyzny.
 — Ten ma tylko jeden znaczek! — mówił podejrzany człowiek dalej — założyłbym się, że pod razami ani nie mruknął. Niepoślednia to ranka. Ale co on też ma na ramieniu.
 Ostatnie słowa mówił cichszym już głosem nachylając się do samego ucha towarzysza.
 — Zawrzyj sobie paszczę! odrzekł tenże w tym samym tonie — ja go poznaję.
 — Ty?
 — Tak jest!
 — Byłże to więc który z akademji?
 — Tak, staruszek z Poissy.
 — Ja mu osobiście to piętno na skórze wycisąłem; a to była w istocie robota nielada!
 Towarzysz uszczypnął go w rękę dla nakazania milczenia.
 — Naprzód, naprzód! — upominali strażacy.
 Nową grupę sześciu osób jednemi drzwiami wpuszczono, podczas gdy się wcześniejsza innemi oddaliła.
 Dwaj bandyci opuścili szybkim krokiem Morgę i poszli przez Ouai de la Tournelle w kierunku ogrodu botanicznego.
 — Czy się w istocie nie omyliłeś? — zapytał jeden drugiego — jesteś pewny, żeś ty z innymi kumotrami imię to na skórze wypisałeś?
 — Więcej niż pewny, jeżeli prawdą jest, że się zowie Sylwanem Cornu. Byłem z kumotrem razem w Poissy, kiedy odbyłem moje pięć lat, jużci odtąd wiele wody do morza popłynęło.
 — Była to sztuczka, utrzymuję, że należał do bandy....
 — To go pomimo to nie obroniła, wyziębnąć pod pewna ręką.
 — Ha, musieli mieć pewnie przyczyny do tego.
 — Słuchajno!
 — No, cóż takiego?