Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/158

 O wpół do czwartej obie karetki, ażeby nie zwracać uwagi, zatrzymały się na rogu bulwaru i placu Opery.
 Agentom dano wskazówki do działania.
 Jeden z nich iść miał z członkami sądu do hotelu.
 Innych rola polegała na tem, ażeby pilnować okolic hotelu i przybiec na pomoc, jeżeli sygnał ich wezwie.
 Letellier naturalnie towarzyszył naczelnikowi policji śledczej.
 Ten wszedł sam do kantoru hotelu Wielkiego.
 — Łaskawy panie — rzekł do znajdującego się tam kantorzysty — czy macie tu panowie jakiego podróżnego hrabiego Smoiłowa?
 Kantorzysta, nie zajrzawszy nawet do księgi, odpowiedział?
 — Mamy, młody Rosjanin, bardzo bogaty.
 — Czy jest teraz u siebie?
 — Zaraz panu powiem.
 Kantorzysta nacisnął dzwonek elektryczny, potem przyłożył usta do tuby akustycznej i wymówił kilka słów, poczem nadstawiwszy ucha do drugiej tuby, rzekł głośno:
 — Nie. Hrabia Smoiłow wyszedł przed pół godziną.
 — Na pewno?
 — Z pewnością. Pytałem dyżurnego na piętrze, gdzie hrabia mieszka.
 — Bardzo dobrze. Teraz niech mi pan z łaski swojej pokaże książkę, do której panowie zapisujecie podróżnych.
 Kantorzysta z widocznem zdziwieniem spojrzał na mówiącego i zawołał:
 — A jakie to prawo ma pan zaglądać do książki?
 — Jestem naczelnikiem policji śledczej.
 — W takim razie muszę się zastosować do pańskiego żądania. Oto książka.
 — Niech pan z łaski swojej wyszuka, co napisane jest o tym Rosjaninie.
 — Mam.
 — Może pan przeczyta głośno.
 — Hrabia Iwan Smoiłow, poddany rosyjski. Przyjechał z Petersburga. Papiery w porządku.
 — Kiedy tutaj przyjechał?
 — Szesnastego grudnia, więc będzie temu tydzień.
 — Znałeś pan dawniej tego człowieka?
 — Nie.
 — Czy nigdy przedtem nie był w Paryżu?
 — Przynajmniej nigdy nie stawał w „Hotelu Wielkim“.
 — Wie pan, gdzie on jest teraz?
 — Jakżeż mogę wiedzieć, kiedy nie wiedziałem nawet, że wyszedł...
 — Jak pan sądzi, wróci na obiad?