Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/159

 — Chyba, że nie.
 — Więc nie jada w tutejszej restauracji?
 — Śniadania jada, ale obiadów nigdy.
 — A może pan wie, gdzie się on stołuje?
 — Nie. Wiem tylko, że wczoraj jadł obiad u Brebanta z przyjaciółmi i wrócił bardzo późno w mocy.
 — Pod którym numerem stoi?
 — Zajmuje cały apartament pod nr. 53.
 — Każ pan mnie tam zaprowadzić.
 — Ależ — odezwał się kantorzysta wystraszony.
 — Niech się pan o siebie nie lęka — rzekł. — Jest ze mną komisarz do spraw sądowych i działamy z mocy odpowiedniej władzy. Oto rozkaz aresztowania hrabiego Smoiłowa, a ja z mym agentami odbyć mam rewizję w jego mieszkaniu.
 — Jestem posłuszny zaraz pana zaprowadzę. Ale to musi być jakieś nieporozumienie, jakaś omyłka.
 — Nie sądzę.
 — Niepodobna, ażeby hrabiemu Smoiłowi można było coś zarzucić, to dżentelmen prawdziwy, a przytem jaki bogacz!
 — Tem dla niego lepiej! Bądź pan przekonany, że niepokoić go nie będziemy, jeżeli ma czyste sumienie.
 Kantorzysta znowu trzykrotnie nacisnął dzwonek elektryczny.
 Do kantoru wszedł służący.
 — Zaprowadź tego pana do mieszkania Hrabiego Smoiłowa, pod numer 53 — rzekł kantorzysta.
 I dodał cicho, zwracając się do naczelnika policji śledczej.
 — Będę pana prosił, abyście panowie działali w sekrecie tak, żeby się nikt nie dowiedział. Rewizja policyjna, pan sam wie, zawsze sprawia złe wrażenie, zwłaszcza w takim zakładzie, jak nasz.
 — Bądź pan spokojny, wszystko odbędzie się po cichu, bez rozgłosu, przyrzekam panu.
 — A pana proszę, jeżeli Rosjanin powróci, kiedy będziemy jeszcze u niego, zatrzymać go na chwilę.
 — Liczę na pana tem bardziej, że prawdopodobnie mamy do czynienia z łotrem pierwszego stopnia.
 — Hrabia Smoiłow łotr!... — przerwał kantorzysta zdumiony.
 — Niema wątpliwości — mówił dalej naczelnik policji śledczej — i jeżeli pan umożliwisz mu ucieczkę, staniesz się niejako jego wspólnikiem.
 — O! ani sobie życzę. Mój Boże, komu to już teraz wierzyć?
 — Proszę — rzekł służący, — zaprowadzę pana.
 Wyszedłszy z kantoru, sędzia śledczy zatrzymał się przy gromadce, złożonej z komisarza do spraw sądowych. Letelliera i agenta Jodeleta.
 — Nie ma go w domu — rzekł. — Pan Letellier niechaj zostanie tu z Jodeletem, ażeby go poznać, kiedy wróci i ująć, jeżeli będzie chciał uciec.