Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/163

XLIII.

 Hrabia wstał bardzo spokojnie i zwracając się do tego, który szedł pierwszy we wstędze trójkolorowej, będącej oznaką urzędu zapytał:
 — Kto pan jesteś i czego pan sobie życzy?
 — Jestem komisarzem do spraw sądowych — odparł tenże — i chciałbym wiedzieć, kto z panów jest hrabią Smoiłowem.
 — Ja nim jestem! — odpowiedział hrabia Iwan.
 — Tak, to on — szepnął Letellier do ucha komisarza.
 Ten przystąpił do hrabiego i wyrzekł uroczyście:
 — W imieniu prawa aresztuję pana!
 Gdyby piorun uderzył w stół wśród biesiadników, nie sprawiłby takiego wrażenia, jak te proste słowa. Z ust wszystkich wyrwał się okrzyk przerażenia.
 Tylko jeden Maurycy poczuł niewysłowioną ulgę. Wypuścił nóż, który konwulsyjnie trzymał w palcach i po raz pierwszy od kliku sekund odetchnął pełną piersią.
 Hrabia zbladł wielce.
 — Ja mam być aresztowany! — zawołał z pogardliwą dumą oszalałeś pan! Jakiem prawem mnie pan aresztujesz?
 — Mam przy sobie rozkaz.
 Wicehrabia Guy d‘Arfeuille uznał za właściwe się wmieszać.
 — Panie komisarzu — rzekł — nikt bardziej odemnie nie szanuje prawa i jego przedstawicieli, ale pozwól pan sobie powiedzieć, że zapewne omyłka jakaś tu zachodzi, podobieństwo jakieś pozorne, które łatwo da się wyjaśnić. Przyjaciel nasz stoi ponad wszelkie podejrzeniami...
 — Milcz pan! — przerwał sucho komisarz — Nie będę się z panem wdawał w rozprawy.
 — O cóż więc jestem oskarżony? — zapytał Hrabia, pozornie zachowując spokój, choć usta i ręce mu drżały.
 — Nie do mnie należy mówić o tem panu.
 — Ale ja wiedzieć chcę.
 — O, bądź pan spokojny, dowiesz się pan wkrótce, kiedy pan udajesz, że nie wiesz o niczem.
 — Nie wiem, przysięgam panu.
 — Niech i tak będzie.
 — Powiedz mi pan przynajmniej, co pan chce ze mną zrobić?
 — Sędzia śledczy panu powie. Chodźmy. Najprzód zawieziemy pana do aresztu w prefekturze.