Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/167

część swego majątku, ażeby przyspieszyć chwilkę pójścia do sędziego śledczego.
 Wkrótce potem, jak rozedniało, usłyszał trzask klucza w potężnym zamku.
 Drzwi otworzyły się....
 Wszedł woźny.
 Iwan zaczął się wypytywać, ale nie otrzymał żadnej odpowiedzi, bo woźnemu nakazano milczenie.
 To uporczywe milczenie jeszcze bardziej rozdrażniło hrabiego i z trudnością zdołał hamować swój gniew.
 O godzinie dziewiątej przyniesiono mu jedzenie, którego nie tknął.
 W dwie godziny później drzwi się znowu otworzyły i wszedł dozorca więzienny z dwoma żołnierzami.
 — Czego chcecie? — zapytał Rosjanin.
 — Ma pan być zaprowadzony do sędziego śledczego.
 A! nareszcie — zawołał młodzieniec — jestem gotów...
 Rzucił się do wyjścia.
 Dozorca zatrzymał go i rzekł z brutalnym śmiechem:
 — Pozwól pan, niech się pan nie spieszy, trzeba wprzód dopełnić maleńkiej formalności.
 I z miną drwiącą potrząsał stalowym łańcuchem, który trzymał w ręce.
 Hrabia spojrzał na niego i nie zrozumiał.
 — Formalność? — szepnął.
 — A tak!
 — Jaką?
 — Włożymy panu kajdanki.
 Hrabia zbladł i cofnął się o krok jeden.
 — Ja mam włożyć na siebie kajdanki... nigdy!...
 — E! tylko pan nie rób grymasów! — sucho rzekł dozorca. — Co tu gadać! tu trzeba robić co każą! Ja także spełniać muszę rozkazy. Rodzonemu ojcu włożyłbym kajdanki gdyby kazano. I panu włożę przemocą, jeżeli dobrowolnie nie zechcesz. No, dawaj pan ręce, a prędzej!
 Hrabia, nie posiadając się z gniewu, patrzył na ordynarnego człowieka.
 Jak w przeddzień, kiedy go przyszli aresztować, tak i teraz zrozumiał, że wszelka walka z przemocą jest niemożebną i skończyć się może tylko sromotną porażką.
 Lepiej było ustąpić i w ten sposób położyć kres strasznemu położeniu.
 Nie mówiąc już ani słowa, z pogardliwym uśmiechem podał ręce dozorcy; pomimo jednak zupełnej cierpliwości, w jaką się chciał uzbroić, wzdrygnął się całem ciałem, gdy stal dotknęła jego rąk, pałających od gorączki.