Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/178

 — Otrzymałam list od pani Dubieuf — odrzekła młoda dziewczyna. — W tym liście zaprasza mnie do siebie na dzisiaj godzinę drugą.
 Mówiąc to Symona, wyjęła z kieszeni list i podała go odźwiernemu, który go jednak nie wziął i rzekł:
 — Proszę, niech pani wejdzie, żona moja zaprowadzi panią. Doroto! — zawołał.
 Kobieta lat pięćdziesięciu, wcale jeszcze młodo wyglądająca, zbliżyła się, pytając:
 — Cóż tam takiego?
 — Oto tej panience pani Dubieuf kazała dziś przyjść o godzinie drugiej, trzeba ją zaprowadzić.
 — Zaraz, proszę panienkę pójść za mną.
 Dorota zaprowadziła dziewczę do przedpokoju, potem do obszernej sali i zlekka zapukała do drzwi, ukrytych w obiciu.
 — Proszę — odezwał się głos kobiety.
 Odźwierna otworzyła drzwi i rzekła:
 — Przybyła tu panienka, do której pani list pisała.
 — Gdzie jest?
 — Tutaj, ze mną.
 — Niech tutaj przyjdzie.
 Dorota odstąpiła na bok i przepuściła Symonę, która też weszła do małego pokoju — gdzie pani Dubieuf sprawdzała rachunki.
 Żona odźwiernego oddaliła się zaraz i młode dziewczę pozostało samo z przełożoną pensji.
 Symona ukłoniła się nieśmiało, ale z wdziękiem. Teraz powierzchowność jej zdradzała wzruszenie i wielkie zakłopotanie, ale nie przedstawiała się ani niezgrabnie, ani śmiesznie.
 Nie spuściła głowy i przymusiła się spojrzeć łagodnemi oczyma na panią Dubieuf, a spojrzenia obu kobiet spotkały się wzajemnie.
 Przełożona pensji była kobietą lat czterdziestu, blondynka, blada, ani przystojna, ani brzydka, lecz twarz jej odznaczała się wyrazem rozumu i dobroci, jakim nacechowane były jej rysy dość wprawdzie pospolite.
 Od razu spodobała się Symonie.
 Przełożonej zaś dość było spojrzeć, ażeby wyrobić sobie zdanie o młodej dziewczynie; zrozumiała nieśmiałość, wzruszenie i zdanie jej było stanowczo życzliwe.
 — Niech pani siada, bardzo proszę — rzekła wskazując na krzesło.
 Symona wolałaby była nie siedzieć, ale bardzo była zmęczona daleką drogą.
 — Dziękuję pani — szepnęła i siadła.
 — Wszak to pani nazywa się Symona?
 — Tak.