Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/193

 — Jeżeli ty tak chcesz, ojcze, to nie potrzebujesz się pytać o me zdanie. Wszystko, co ty uczynisz, będzie dobrze.
 — To znaczy, że wykręcasz się od odpowiedzi, a nie rozstrzygasz kwestii — pochwycił Ludwik Bressoles.
 — No, powiedz stanowczo, czy pragniesz, ażeby u nas co tydzień był koncert lub tańce? Czy przyjemnie ci będzie, ażebyśmy i my bywali na balach, gdzie będziemy proszeni?
 — Chcesz, ojcze, ażebym była szczerą? — rzekło dziewczę uśmiechem.
 Tak.
 — To powiem, że wszystko to przyjemnem byłoby dla mnie. Nie jestem wcale dziką i lubię towarzystwo.
 — Słowem, życie światowe ma dla ciebie powab.
 — Tak, ojczulku.
 — Kogoż u siebie przyjmować będziemy?
 — Nie wiem, to już zależy od mamy i ciebie.
 — Jakto? Nie zaproponujesz nam ani jednego gościa?
 — Jednego to zaproponuję — odezwało się żywo dziewczę. — Malarza tego, który ma wykonać mój portret. Przyjmiecie go?
 — Naturalnie! — odpowiedział Bressoles.
 — Bardzo przyjemny i inteligentny. To daje mu podwójne prawo do naszych zaprosin.
 Mówiąc o Gabrielu Serwet, Marja miała swój plan. Zmierzała doń z naiwną przebiegłością. Myślała rzeczywiście nie o nauczycielu — lecz o uczniu, którego nie śmiała jednak wymienić. Pamiętała Alberta de Gibray, wobec którego po raz pierwszy zabiło jej serce i spodziewała się, że za Gabrjelem i on przedostanie się do ich domu.
 — Ułożę listę — rzekła Walentyna — i pokażę ją twemu ojcu. Teraz staje się on bardzo rozsądnym i przekonana też jestem, że się we wszystkiem zgodzimy bardzo dobrze.
 — I ja także jestem pewna! — zawołała Marja, klaszcząc w dłonie — co za wyborna myśl przyszła wam obojgu! Muszę cię ojczulku ucałować.
 Z miną zakłopotaną przyjął Ludwik Bressoles pocałunek córki. Myślał sobie, że Maria, użyta za pośredniczkę między nim i jej matką — niezawodnie wziąwszy stronę Walentyny, dokona w jego życiu przewrotu zupełnego.
 Córka tak postanowiła, musiał się więc temu poddać.
 Westchnął głęboko, ale się nie sprzeciwiał.
 — No, jeżeli to ma być myśl dobra, urzeczywistnimy ją natychmiast — rzekł tonem, w którym pomimo, że usiłował być wesołym, odzywał się smutek.
 — Jutro zaraz zarządzę tu roboty i wszelkie przygotowania do przyszłych wieczorów.