Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/194

 — Wszędzie trzeba pozawieszać lustra! — zawołała Walentyna, która widząc swe życzenie spełnionem, promieniała radością.
 — Powiesi się lustra! — szepnął były budowniczy — a ja sobie zamówię nowe ubranie!
 — A ja zajmę się sukniami Marji — dodała pani Bressoles.
 Do pokoju, gdzie się odbywała ta rozmowa, wszedł kamerdyner.
 — Czego chcesz? — zapytał Bressoles.
 — List do pana od pana Gabriela Servet z ulicy Varennes. Przyniosła jakaś pani. Chciałaby się zobaczyć z panem i panienką.
 — Czy powiedziała, jak się nazywa?
 — Tak. Nazywa się Symona.
 — Symona! — powtórzyła Marja. — To nasza nowa znajoma... mamo, to ta panienka, o której ci mówiłam, ta biedna, poczciwa panienka, taka pracowita, co to była bardzo chora i którą rekomendowaliśmy na zarządzającą szwaczkami na pensji pani Dubieuf.
 — Szwaczka — odezwała się Walentyna pogardliwie. Zapewne przyszła tu prosić o wsparcie. Interesujecie się nią? Ale spodziewam się przecie, że jej tu nie przyjmiecie?
 — I owszem, przyjmiemy, dla czegożby nie? — odrzekł Ludwik, — zaręczam ci, że chociaż niskiego jest pochodzenia i żyje tylko z pracy rąk, jest bardzo sympatyczna i może być przyjmowana wszędzie.
 — Poproś tę panienkę, — wyrzekł, zwracając się do kamerdynera.
 Lokaj wyszedł. Ludwik trzymał list w ręce, przyniesiony przez Symonę.
 — Zobacz, ojczulku, co pisze Servet — odezwała się Marja — zapewne oznacza dzień, kiedy mogę przyjechać do rozpoczęcia portretu.
 Bressoles zdarł kopertę.
 — Rzeczywiście — odpowiedział — jutro pierwsze posiedzenie.
 — Co za szczęście! — z radością zawołała Marja.
 Otwartość opowiadającego zniewala nas wyznać, że najgłówniejszym powodem tej radości była nadzieja zobaczenia znów Alberta de Gibray w pracowni przy ulicy Varennes.
 — To ten pan Servet ma talent? — zapytała Walentyna.
 — Wielki, a imię jego z każdym dniem coraz większym okrywa się rozgłosem.
 — To może portret Marji prześle na wystawę.
 — O tem mi nie mówił, alebym sobie tego nie życzył, bo wydaje mi się to niepotrzebnem.
 — Niepotrzebnem! — powtórzyła Walentyna ucinkowo. — Jakie ty zabawne masz zdanie o wszystkiem? Ja sądzę zupełnie przeciwnie. — Jeżeli portret ten się uda, jeżeli to ładny będzie utwór,